مهدی نصری

زندگی یک فنجان قهوه ای است که خودت باید مزه اش کنی و حرفهای دیگران وگرنه حرفهای دیگران تو را به جایی نمی رساند

تا به حال کاکتوسی را نوازش کردی،چرا کاکتوس خود را از نوازش محروم کرده است از همنشینی پرنده ای زیبا،چرا دم خوش نیست بجز شنهای روان و بادهای کویر

تردیدهایم را ستایش می کنم
نشان می دهد هنوز زنده ام
تردیدهایم همزاد منند
مرا نترسانید
وحشت من از سایه ایست
که هنگام غروب
از خود می ببینم
به بلندای مسیر است
انگاه که دریابم
در سرجای خودم
ایستاده ام بی حرکتی

فرزند احساسم زاده ی تفکر درپی تو؟یا خویشتنم؟ با تو احساسم بی تو گمشده ام در پی جهان نبودم اما انرا برایت می خواستم و من گم شدم در پی تو یا برای تو موجها مرا می بردند و من سخت تلاش می کردم بین نفس و کف حال چهار گمشده داشتم تو و من

خیلی دیر آمدی رفیق قدمهایت کند بود کمی هم آهسته با روانی افسرده قلبم گشوده بود اما نسیمی نوزید و اینک خاطره ای در کویر این دل می آیی اما تردید را چه کنم که مرا در برگرفته نمی خواهم باز رها شوم تنها و سرگشته گر خرابش نکنی تو نیز حیرانی و کمی اشفته

آیا کسی به انها گفته است که بدنبال ثبات باشند؟
نمی دانم.اما ان را جستجو می کنند
ایا ثبات را می توان نگه داشت؟
تصور نمی کنم امکان داشته باشد
اما دائم نگران از دست دادنش هستند
پس انها به ثبات می جسبند در حالیکه ثبات انها را تغییر می دهد
ثبات برای انها به تصور خودشان ثبات می اورد اما ملال را نیز ثابت می کند
چگونه است که تغییر را معادل نگرانی می دانند؟
نمی دانم اما روی خوش به ان نشان نمی دهند

پرسیدم چگونه می توانم حقیقت درونم را پیدا کنم
گفتم مگر گم شده است
گفتم نمی دانم،شاید،شاید هم من گم شده ام
گفت حقیقت بیرونی را پیدا کردی،
گفت باد نیاز دارد نشان دهد می وزد
گفتم نه
گفتم گل سرخ سعی می کند زیبا باشد
گفتم نه
گفت هر قصدی برای نشان دادن فریب است،پس دست از فریب بردار
گفتم دیگر چه کنم
گفت هر چه شنیدی انجام بده،انگاه حقیقت استاد تو خواهد شد

گاهی نباید بمانی
گاهی باید به اندازه بمانی
گاهی ماندنت ازار دهنده می شود
گاهی ماندی اما نماندی
چگونه امدن را همه می دانند
چگونه رفتن را نمی دانند