مهدی نصری

در رویایم شاپرکی هستم
سفید با خالهای قرمز
رها از پیله سکوت
تکرار و تکرار می شود
الان به من گوش کن
فقط گوش کن
مبارزی سرسختم
فاتح نبردهای زیاد
اما خسته
خسته از نبرد
دیگر رمقی نیست
که با قلبم بجنگم
کویر بی طوفان کویر نیست

نمی دانم چرا شهرداری سطل تفکیک زباله و احساسات نمی گذارد به احساسم نیازی نیست کار هر روزم است بخشی از احساساتم را می گذارم در پاکت زباله دم در گاهی بخشی از وجودم او نگاهم را نمی خواهد احساسم را نمی خواهد شادیم را جستجو نمی کند سالهاست برق چشمانم کورسو میزند خنده هایم

هنوز دل نکنده ای عزیز دلم،

عطر انگشتانش با تو امیخته است

،نرمی پوستش با تو همخانه شده،

رقص دستانش در انحنای تو گره خورده

و نخواهد دید او روزی را که بشیند رو در رو
 و چشم در چشم عشق روزهای جوانی
در گوشه کافه ای که دمی خوش باشد
و فقط می بیند چینها را
بر رخ  پرنده سینه سرخش ،عشقش 
بی هیچ آوازی که با هم آغاز کنند

ولی این همه نگرانیم نیست
زنی شبیه به همسرم هم اونجا بود
آیا خودش بود؟

گفتم ؛ من به ضعف و کمبود خود آگاهم ، به اینکه ناتوانم از چیره شدن بر اینها ، اما تو ؟
سکوت بلندی کرد و

گفت آگاهی؟یا تصور می کنی آگاهی ؟یا بر قیاس خود اگاهی؟
گفت ضعف نیست صفت نیست زاده یک قیاس نیست؟
تند نگو باز نگو
توان و ناتوان چیست؟
چیره تویی ؟چیره منم
آمده از خیال تو
آمده از قیاس تو

دلگیر نشو،رنج این دوری را تاب بیاور هیچ چیز ابدی نیست ، پرنیان ، شبق گون ، امواج دریایی ناآرام و وحشی ، رگه هایی از طلای ناب، شرابی،یا به رنگ خورشید هنگام غروب، فرقی ندارد، می خواهم از تو جدا شوم پر پرواز را ازمن گرفتی، به رهایی می اندیشم آرام نخواهم گرفت ،

گاهی انتخاب می کنی و اتفاقی در راه گاهی اتفاقی نو و نه سرنوشت فردا گاه اتفاقی ساده و انتخابی در راه انتخاب است در سر هر چار را دست تو می سازد و نه فقط این دنیا نه تو می سازی و نه فقط این دنیا انگور تاک را به می ناب تبدیل کنی

از معشوق زشت خود به ستوه آمده بودم به قصد یافتن عشقی دیگر با امید زیاد پای در رکاب گذاشتم معشوق زیبای دیگری یافتم لبخندی دلفریب از جنس حقیقت داشت شیفته اش شدم و به او دل بستم اما نمی دانستم او عاشقتر از من است نامش دانایی ست ،او را خطرناکتر از عروس قبلی